O do "lle" non ten remedio

Hai poucos días falaba eu cun amigo en referencia a un terceiro. Contábame aquel sobre os últimos tratos con este por mor dun asunto que aos tres nos interesa. Nun momento díxome: “Quedei en chamarlle o luns. Esperei e chameille para que non se esquecese.” Ninguén se estrañe, o vicio está tan metido no galego acastrapado que se usa, que xa mesmo resulta inútil pensar en que algún día se poida corrixir.

Velaquí a flor fea máis recente, que hoxe mesmo me cadrou atopar nun periódico dixital:

"A banda galega Siniestro Total publicou hoxe un escrito na súa web no cal anuncia a súa renuncia á nominación na categoría de Mellor Canción en Galego dos XV Premios da Música, por entender que non son merecedores de tal honra ao non desenvolver toda a súa carreira nesta lingua.

Segundo explican, o mesmo día que souberon que estaban nominados a este premio e a Mellor Disco de Rock, comunicaron á Academia da Música a renuncia á primeira delas, polo que solicitan a todos os que teñen dereito a voto que non lles voten no devandito apartado.

"Non" consideramos "que sexa xusto que nos outorguen o devandito premio. O feito de que só un tema en galego poida ser nomeado aos Premios da Música, entendemos que implica que aqueles grupos que apostan totalmente pola nosa lingua propia, sexan merecedores de tal premio e nós non o somos", formulan.

A banda asegura sentirse moi orgullosa destas dúas nominacións, e recordan que "é habitual" na súa carreira discográfica a realización dalgún tema en galego en case todos os seus álbums, "tan habitual que mesmo podería realizarse algún compilado só cos temas editados en galego".

Finalmente, agradecen aos que lles postularon para tal premio e tamén "sinceramente" a todos os que lles votaron, pero conclúen que, polos motivos sinalados, solicitan "ser descartados da elección entre os finalistas ao devandito premio de Mellor canción en Galego.

Definitivamente, non hai nada que lle facer! E se aínda fose só esta gralla! É das máis torpes e aparentes, sequera para os que nunca tal cousa oiramos ata o inmenso alude que sentimos enriba desde hai uns poucos decenios. É das máis torpes e rechamantes; porén de única ou aillada non ten nada. Forma masa e sistema cunha chea doutras semellábeis. E, velaquí a gravidade, todas xuntas excavan a identidade da lingua galega desde o fondo, desde os propios alicerces. Todo o edificio se pode derrubar a medio prazo por efecto destas tundas.