Coñezo persoas, novas case todas, que son galegas ou viven en Galiza e levan estes nomes. Cando a elas nos referimos, tamén se falamos galego, pronunciamos os seus nomes cun primeiro son que é palatal, cun [j] case sempre, tentando dalgún xeito reproducir a maneira inglesa de os pronunciar.
Josua é un neno de cinco anos, veciño de Pontevedra. El e a súa familia son inmigrantes sudamericanos e teñen como lingua familiar o castelán. Na familia e fóra da familia, ninguén lle chama ao meniño [xóswa] como esixiría a norma fonético-ortográfica da lingua castelá. Chámanlle [jóswa], pretendendo seguir a norma fonético-ortográfica da lingua inglesa. O máis curioso do conto é que, falando en galego, tamén lle chamamos todos [jóswa].
Na súa escola hai unha nena que se chama Iria e se apelida Janeiro. Pois... cousas veredes. Este apelido, en castelán ou en galego falando, todo o mundo o pronuncia segundo a norma castelá: [xanéiro]. Ben se ve. O inglés pode ser a norma do castelán e do galego en certos ámbitos da fala. Agora ben, o que non deixa de se cumprir é que o castelán é a norma da fonética e ortografía galegas. Por algo se decidiu un día infeliz eliminar do galego a ortografía etimolóxica no referente aos grafemas g, j, x. El sería para que non houbese colisión co castelán. E así logrouse que vocábulos galegos e só galegos como Gens, Sangenjo, Rajoi, Janeiro, Feijoo, Araújo e outros semellábeis se pronuncien como se fosen casteláns, mesmo por parte de galego falantes moi concienciados da súa opción lingüística. Razón abonda para que neles, indefectibelmente, o g e o j se realicen como velares, é dicir, "a la castellana".
En que quedamos? Esas palabras son ou non son parte do acervo onomástico da lingua galega? Sono! Entón, aínda podería entenderse que os casteláns, ou mesmo os galegos castelanófonos, as pronunciasen ao seu xeito. Peras o olmo non dá. Porén, é normal que, falándomos galego, todos, agás catro "raras aves", as pronunciemos realizando os j e g como velares? Se non é normal, por que sucede? Porque o galego non ten a norma no seu interior; tena no castelán ou para certas cousas, no inglés, e, cando isto sucede, é a través do castelán. O castelán perséguenos como unha negra sombra.
Regra: En galego non se escribe j nin ge, gi. Se apareceren estas grafías nun texto en galego, mírese ben a palabra en que ocorran. Esa palabra é inglesa? Pronúnciese á inglesa. Máis ben, á maneira castelá de realizar a grafía j nas palabras inglesas. Ex: Jessica [jésika], Jonathan [jónatan], Joel [joél], Jennifer [jénifer], Jackelin [jákelin]. Esa palabra non é inglesa ou, positivamente, é galega escrita coas grafías histórico-etimolóxicas? Pronúnciese "a la castellana", aínda que só sexa para que ben se vexa que o código da lingua galega lle é dependente e subsidiario. Ex: Feijoo [feixó], Janeiro [xanéiro], Araújo [araúxo], Gens [xéns], etc.
Sabia regra, si señor, e axeitadísima para que o galego se recupere e normalice!
Sexamos serios e rigorosos dunha vez. Estas palabras pertencen á onomástica galega e só a ela. E a onomástica é unha parte inalienábel da nosa lingua. Podemos emprestar esas voces a outras linguas, asemade coas persoas que as leven, e nelas pronúncienas os seus falantes como eles quixeren. Mais nós, en galego, necesitamos transcribilas con x para as realizarmos coa fonética debida? Pois logo, vai ser mellor que reneguemos definitivamente da nosa herdanza toda. Nese rumbo andamos.
Sem comentários:
Enviar um comentário